آئین مستان

اى دل زچه رو طاعت دادار نكردى؟

خوفى زعذاب و شَرَرِ نار نكردى؟

یك عمر تو را داد خدا مهلت و هیهات

دل را بَرى از صحبت اغیار نكردى؟

گفتم كه مكن پیروى از نفس بداندیش

كردى تو از او پیروى و عار نكردى؟

گفتم كه مرو از ره بیراهه كه چاه است

رفتى و هراسى زشب تار نكردى؟

گفتم به ره خیر بكن سیم و زر ایثار

بس سیم گرفتى و زر ایثار نكردى؟

گفتم كه مزن تیشه تو بر ریشه اسلام

رحمى تو بر این نخل پر ازبار نكردى؟

مزد زحمات على و آل ندادى

شرمى ز رخ احمد مختار نكردى؟

دستى به سر طفل یتیمى نكشیدى

وز پاى به ره مانده برون خار نكردى؟

در مرگ كسى قطره اشكى نفشاندى

همدردى خود را به كس اظهار نكردى؟

جز فتنه و شر از تو دگر كار نیاید

از خیر چه دیدى كه تو این كار نكردى؟

صد بار بدى كردى و دیدى ثمرش را

نیكى چه بدى داشت كه یك بار نكردى؟

«ژولیده» مزن دَم به عمل كوش كه كارى

از بهر خود از گفتن اشعار نكردى؟

ای خدا هنگام آوای من است

پشت درب خانه ات جای من است

لایق بر سفره بنشستن نیم

خود تو می دانی خدایا من كیم

رخت مهمانی نباشد در برم

گو چه خاكی من بریزم بر سرم

من گرفتار غم بد حالی ام

رحم كن یا رب به دست خالی ام

نیمه شب یا رب نمایم التماس

در دلم دارم خدا حول و هراس

حق مردم مانده بر دوشم خدا

وای من گشته فراموشم خدا

وای من كردم حرامی را حلال

حق زهرا را نمودم پایمال

وای من در روز میزان و حساب

من چه گویم در جواب بوتراب

وای اگر گوید كتابت را بخوان

وای اگر گوید تو دور از ما بمان

ای خدا رحمی بر این بیچاره كن

نامه جرم مرا خود پاره كن

الهى عاشقى شب زنده دارم / چو مشتاقان زعشقت بیقرارم

زكوى خویش نومیدم مگردان / كه جز كوى تو امیدى ندارم

الهى! در دلم نورى بیفروز / كه باشد مونس شب هاى تارم

زلطفت جز گل امیدوارى / نروید از دل امیدوارم

الهى! بنده اى برگشته احوال/گدایى روسیاه و شرمسارم

تهیدست و اسیر و دردمندم / سیه روز و پریشان روزگارم

الهى! گر بخوانى ور برانى / تویى مولا و صاحب اختیارم

از آن ترسم به رسوایى كشد كار / مبادا پرده بردارى زكارم

الهى!اشك عذر ازدیده جارى است / ترحم كن به چشم اشكبارم

نظر بر حال زارم كن كه جز تو / ندارد كس خبر از حال زارم

الهى! عزّت و خوارى است از تو / مگردان پیش چشم خلق خوارم

الهى! گر كند غم بر دلم روى / تویى در خلوتِ دل غمگسارم

یقین دارم كزین گرداب هایل / رهاند رحمت پروردگارم

الهى! ناتوانم كو توانى؟ / كه شكر لطف و احسانت گزارم

بیانى كو كه الطافت ستایم / زبانى كو كه انعامت شمارم

الهى! تا نسیم رحمت تست / زغم بر چهره ننشیند غبارم

مگر عفو تو گرداند مرا پاك / كه سر از شرمسارى برنیارم

«رسا» بر شاعرانم فخر این بس / كه مدّاح شه والاتبارم

الهى بنده اى گم كرده راهم

بده راهم كه سرتاپا گناهم

اگر عمرى به غفلت زیست كردم

تمام هستیم را نیست كردم

به هر در، حلقه كوبیدم خدایا

لباس یأس پوشیدم خدایا

اسیر نفس هر جایى شدم من

مقیم شهر رسوایى شدم من

نچیدم گل زشاخ آرزویى

ندارم پیش مردم آبرویى

كنم با عجز و لابه بر تو اظهار

گنه كارم گنه كارم گنه كار

تو رحمان و رحیم و مهربانى

منم مهمان تو، تو میزبانى

تو سوز سینه ام را ساز كردى

در رحمت به رویم باز كردى

تو گفتى توبه كن، من مى پذیرم

ترحم كن امیرا من فقیرم

الهى! هرچه هستم هر كه هستم

سر خوان عطاى تو نشستم

یقین دارم كه با این شرمسارى

نجاتم مى دهى از خوار و زارى

اگر كوه گنه گردیده بارم

یقین دارم على را دوست دارم

ببخشا اى همه آگاهى من

گناهم را به خاطرخواهى من

الهى! گرچه هستم غرق عصیان

پشیمانم پشیمانم پشیمان

الهى بى پناهان را پناهى

به سوى خسته حالان كن نگاهى

مرا شرح پریشانى چه حاجت

كه بر حال پریشانم گواهى

خدایا تكیه بر لطف تو دارم

كه جز لطفت ندارم تكیه گاهى

دل سرگشته ام را رهنما باش

كه دل بى رهنما افتد به چاهى

نهاده سر به خاك آستانت

گدایى، دردمندى، عذرخواهى

گرفتم دامن بخشنده اى را

كه بخشد از كرم كوهى به كاهى

خوشا آن كس كه بندد با تو پیوند

خوشا آن دل كه دارد با تو راهى

زنخل رحمت بى انتهایت

بیفكن سایه بر روى گیاهى

به آب چشمه لطفت فرو شوى

اگر سر زد خطایى، اشتباهى

مران یا ربّ زدرگاهت «رسا» را

پناه آورده سویت بى پناهى

الهی بكویت پناهم بده

فروغی بشام سیاهم بده

منم بنده عاصی منفعل

كه هستم زكردار زشتم خجل

منم بنده مست جام غرور

كه ترسم بیفتم ز رحمت بدور

مكن قهر با بنده سركشت

مسوزان تن و جانم از آتشت

الهی بكن رحم بر حال من

نگر سرنگون بخت و اقبال من

منم معترف بر گناهان خویش

كه باشد گناهم ز اندیشه بیش

تو منگر برفتار و كردار من

جهیم است بی شك سزاوار من

ز رحمت تو عذر و گناهم پذیر

چو افتادم از پای دستم بگیر

رحیما توئی خالق بحر و بر

توئی مهربانتر ز مام و پدر

ز سرگشتگیها نجاتم بده

تو ایمان و حسن صفاتم بده

«حیاتی» مشو ناامید از الاه

كه بخشد خداوند كوهی به كاه